Piero Terracina 7/10 – Auschwitz Birkenau: l’inferno

Loading video

Embed

Aggiungi a percorso

Preferiti

commenta

raccontato da Piero Terracina | 1928
caricato da Provincia di Roma - Per la memoria | 26/08/2011

Il lavoro consisteva nello scavare canali che evitassero al terreno di allagarsi ogni volta che pioveva ma era un lavoro titanico, pioveva sempre. Poi si trattò di scavare delle enormi fosse: a Birkenau si era arrivati a uccidere e bruciare fino a diecimila persone al giorno ma le cifre aumentavano perché aumentavano i deportati destinati allo sterminio e i forni non bastavano più. Così i corpi portati fuori dalle camere a gas venivano buttati nelle fosse e bruciati sui roghi fatti di legna. Dalle baracche si vedeva tutto. E c’era sempre più fretta, forse qualcuno è arrivato dalla camera a gas nelle fosse ancora vivo.

Questo video è presentato anche nella sezione speciale "Le mie Memorie - la nostra Storia"

Translation in Greek - Auschwitz Birkenau: η κόλαση

- τον πατέρα σας δεν τον ξαναείδατε...
- όχι, όχι μετά την επιλογή

Εμείς, ας πούμε οι πιο νέοι, ήμαστε εντελώς χαμένοι. Μας πήγαν σε μία παράγκα που ονόμαζαν σάουνα και μείναμε εντελώς γυμνοί: μάς πήραν τα πάντα, ρούχα, παπούτσια, στεκόμασταν εκεί γυμνοί σαν σκουλήκια, όπως λένε. Μας ανάγκαζαν να κάνουμε ντους και μετά ολική αποτρίχωση με κάτι ξυράφια που είχαν ήδη χρησιμοποιηθεί εκατοντάδες φορές και τα περνούσαν σε όλο μας το σώμα αφήνοντας πολύ μεγάλα τραύματα που έτσουζαν πολύ, κυρίως επειδή στη συνέχεια μας πασαλείβανε - για απολύμανση- με ένα υγρό που από τη μυρωδιά υποθέτω ότι ήταν κρεολίνη και από το ξυρισμένο κεφάλι ως τα πόδια δεν άφηναν τίποτα και υποφέραμε πάρα πολύ από το τσούξιμο του υγρού, αλλά και από την ψυχολογική κατάσταση στην οποία βρισκόμασταν.

Εμείς δε γνωρίζαμε τίποτα σχετικά με την τύχη των αγαπημένων μας που είχαν πάει στην άλλη ουρά και προσπαθούσαμε εναγωνίως να μάθουμε κάποιο νέο, μέχρι τη στιγμή που κυκλοφόρησε η φήμη ότι όσοι είχαν πάει στην άλλη ουρά είχαν ήδη θανατωθεί με το αέριο και καεί στα κρεματόρια. Όσοι ακούν αυτά που λέω, μπορούν να φανταστούν την αντίδραση κάποιου, όταν μαθαίνει τέτοια νέα: μα πού βρισκόμασταν; Μιλάμε για την κόλαση, εγώ πιστεύω ότι αν η κόλαση υπάρχει, το Άουσβιτς είναι πολύ χειρότερο.

Αφήσαμε την παράγκα της σάουνας και μας μετέφεραν σε άλλη παράγκα. Ήταν ήδη αργά τη νύχτα και την επόμενη ημέρα στις 4.30 μας ξυπνούσαν με έναν ανυπόφορο ήχο από ένα σίδερο που χτυπούσε σε σωλήνες: αυτό ήταν το ξυπνητήρι μας για να πιάσουμε δουλειά.

Θυμάμαι πως μας φώναζαν για δουλειά, αλλά δεν την είχαν ακόμα οργανώσει για εμάς, οπότε μας άφησαν λίγο περισσότερο στον κοιτώνα μας και μετά ήρθαν να μας πάρουν. Περπατήσαμε κάποια χιλιόμετρα και μας έβαλαν να σκάβουμε κανάλια: εμείς ήμασταν στο Birkenau, που ήταν το δεύτερο στρατόπεδο που κατασκευάστηκε για την εξόντωση. Στο Άουσβιτς ήταν παλιά στρατόπεδα της Πολωνίας και μετά την κατάκτηση της Πολωνίας, ξεκίνησαν αμέσως την κατασκευή του δεύτερου στρατοπέδου. Το Birenau κατασκευάστηκε με τέτοιο τρόπο, ώστε να έχει τη δυνατότητα να εξοντώνει χιλιάδες: υπολογίζεται ότι σε κάποιες περιόδους πάνω από 10.000 άτομα την ημέρα στέλνονταν στους θαλάμους αερίων.

Για να καταλάβετε, υπήρχαν περίοδοι, π.χ. αμέσως μετά την άφιξή μας τον Ιούνιο του 1944, που άρχιζαν να φτάνουν πάρα πολλά τρένα από Ουγγαρία στο Άουσβιτς και στο Birkenau. Περισσότεροι από 430.000 άνθρωποι μεταφέρθηκαν στα στρατόπεδα από το γκέτο της Βουδαπέστης και σε εκείνη την περίοδο ήταν αδύνατο να “ξεφορτωθούν” τα πτώματα που “προέκυπταν” σε καθημερινή βάση. Τότε έφτιαξαν στα όρια του στρατοπέδου τεράστιους λάκκους 10mx10m, λίγα μέτρα μακριά από τους κοιτώνες, από τους οποίους μπορούσες να δεις και να ακούσεις τα πάντα. Μέσα σε αυτούς τους λάκκους υπήρχαν μεγάλες ποσότητες ξύλου. Άναβαν φωτιά και επάνω έριχναν με καμιόνια τα πτώματα από τους θαλάμους αερίων. Ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός των πτωμάτων που λέγεται ότι κάποιοι έφταναν ζωντανοί στο λάκκο, γιατί όλα γίνονταν πολύ γρήγορα για να προλάβουν, οπότε αυτοί οι άνθρωποι καίγονταν ζωντανοί: ήταν τόσο μεγάλος ο αριθμός των θυμάτων, ώστε δεν πρόσεχαν πια “ασήμαντες λεπτομέρειες”.

Πιστεύω ότι αυτή τη σκληρή πραγματικότητα μπορεί να την περιγράψει καλύτερα ο καλός μου φίλος Ciromo Venezio. Δεν ξέρω αν έχει ήδη δώσει μαρτυρία, αλλά είναι απαραίτητη, γιατί αυτός ήταν δυστυχώς ένας από αυτούς που έπρεπε να κάνει αυτή τη δουλειά στο Birkenau, σε αυτές τις τρομερές κατασκευές εξόντωσης, τους θαλάμους αερίων και τα κρεματόρια.

Translation in English – Auschwitz and Birkenau: the hell

Have you seen your father again?
No, not after the selection

We, the younger, we were completely lost. After the selection we went to a shower room and we were left completely naked: they took us everything, clothes, shoes, leaving us standing there naked as worms. We were forced after a shower to pass some razors roughly on our skin. Those razors had been used hundreds of times. We were left with any hair on our whole body, but with very large painful wounds. Then they used something for disinfection: I guess by it smell that that liquid was creolin and it was passed from toe to head with a huge suffering coming both from the wounds and from the psychological situation in which we all were.

We didn’t know anything about the destiny of our loved ones who coming out from the train went in another queue: we were desperately trying to learn something but there were those rumors circulating saying that those who had gone to other queues had been killed with gas and burned in crematoria. Can you imagine the reaction of people listening to such a new: where were we? We talk about hell, but I think that if the hell exist, Auschwitz is much worse.

We left the hut with the shower and we were transported to another place. It was already late at night and the next day we woke up at 4.30 with an unbearable noise of a piece of iron hitting tubes: this was our alarm clock showing the time to get to work.

I remember that they were shouting for work: but we were new and the work had not yet been organized for us, so we were left a little more in our bed and then they come to get us. We walked some miles and once we arrived we start digging channels: we were in Birkenau, which was the second camp, a place built to kill.
The old camp of Auschwitz already existed before the war and after the conquest of Poland, German began immediately to build the second camp. The Birkenau was planned and constructed in such a way to have the potential to kill thousands of people: it is estimated that in some years over 10,000 people a day were sent to gas chambers.

Try to understand with numbers: there were periods, for example immediately after our arrival in June 1944, with a dramatic increase of the arrivals of many trains from Hungary to Auschwitz and Birkenau. More than 430,000 people have been placed to camps from the ghettos of Budapest and at that time was impossible to "get rid" of the bodies on a daily basis. Then they made around the edge of the camp huge pits 10mx10m, a few meters away from the dormitory, from which you could see and hear everything. Within these pits were large quantities of wood. Fire lit on the base and into them the bodies from the gas chambers were continually thrown. It was such a large number of bodies that it is said that some people arrived alive in the pit, because everything should be done too fast and so these people were burned alive: there were so many people to kill, so many victims that they decided they should be faster in the job, and there was not the time to look for “minor details”.

I think this hard reality can be described best by my good friend Ciromo Venezio. I do not know if he has already been interviewed, but it is really necessary to record his memories since he was unfortunately one of those that had to do this job in Birkenau (carrying the body to the pits), in those terrible structures of extermination gas chambers and crematoria.